Robert-Jan Pleite

Robert Jan Pleite is een alleenstaande man van 55 en is een Ajax fan die in Rotterdam woont. Hij is te laf om zijn overwinning in het openbaar te vieren, maar ook weer te fanatiek om de vreugde voor zich te houden. Ik heb enorm genoten bij het ontwikkelen van deze personage. Hopelijk tovert hij bij jullie ook een glimlach 😊.

Terwijl ik met gespreide benen op de bank sta, houd ik mijn achterhoofd vast.  Ik voel de adrenaline door mijn bloed stromen en merk dat ik tril. Als de scheidsrechter fluit, gooi ik in een ogenblik de afstandsbediening tegen het plafond. Gillend als een keukenmeid spring ik naar het venster, doe het raam open en laat de misthoorn afgaan. Trots kijk ik omhoog, naar het rood zwarte vlag met drie witte kruizen. Sierlijk wappert het in de heldere hemel. Ik wil het nog één keer helemaal uitschreeuwen, maar het is veel te stil. Zo stil, dat ik zelfs bang ben om een luchtje te laten. Gefrustreerd push ik het vanuit het puntje van mijn achterste weer terug en tuur door de lege straat. Wanneer ik voorzichtig de misthoorn opberg, wend ik mijn blik naar nummer 28. Zou ze mij gehoord hebben? Is ze überhaupt wel thuis? Ik heb haar heel de middag niet gezien. De drang om de gordijnen te sluiten en weg te duiken is hoog, maar ik kan niet wachten om haar pokerface te zien. Ze zou weer domme opmerkingen maken over mijn twee paar haarsprieten, of aan mijn walrussnor proberen te trekken, maar dat geeft niet. Zo'n legendarisch moment wil ik niet missen. Wiebelend als een pinguïn, loop ik naar de voordeur en loer door het kijkgaatje. Hoelang zal het duren tot ze bij me aanklopt? Ik hoop niet te lang. Net als ik opnieuw naar het venster wil lopen, hoor ik opeens wat naar beneden donderen. Geen seconde later wordt er op de voordeur geknokt. Ik schrik mij te pletter en maak een miezerig sprongetje.
  "Kom naar buiten dan, tyfuslul! Of ben je bang dat ik die mast in je vieze muil douw!"
Normaal gesproken kan ik die schorre troela niet aanhoren, maar op dit moment klinkt ze als een vocalist die haar hoogtepunt heeft bereikt. Met een brede glimlach, doe ik de deur open en ze vliegt zowat op me af. De dikke overbuurman heeft haar van haar middel gegrepen en ze wordt tegengehouden.
  "Ha die Bregje, hebbie hard moeten rennen vanuit De Kuip?"
Ze kijkt mij aan alsof ze bliksem uit haar ogen schiet.
  "Makkelijk zeiken he zo vanuit je nest, kom naar buiten dan als je durft!"
  "Ah wijffie, zo makkelijk heb ik het ook weer niet. Ik probeer hem al twee minuten lang naar binnen te duwen. Speciaal voor jou aan het bewaren snappie" en bingo!
  "Godvurreeeedomme pleuriszooi!"
Ze rukt zich los en met een knalrode kop raapt ze de vlag van de grond. Meteen deins ik achteruit. Net op het nippertje smijt ik de voordeur dicht en hoor er iets tegenaan knallen. Mijn hart tikt als een tierelier, maar de missie is geslaagd. Nu laat ik het los.

Geïnspireerd door de Facebookgroep: 'schrijvers die feedback willen'