Talas Zengin

Talas Zengin (20) is de rijzende ster en beste spits van het voetbalteam Fenerbahçe. Door een auto-ongeluk loopt hij een ongeneesbare blessure op en beschadigd zijn rechterbeen. Hij moet zijn droom als voetballer opgeven en gaat werken voor zijn vader als reisorganisator.

Het was zo warm dat de mussen van het dak vielen. Om 18:00 uur, toen het iets frisser werd, wandelde hij naar het parkje dat aan het eind van de straat lag. Rond die tijd kwamen de tieners van de wijk bij elkaar om een potje te voetballen en Talas bracht wat frisdranken voor ze mee. Stilletjes ging hij zitten op de houten bank en bekeek ze vol verlangen. De geur van vers gemaaide gras deed hem denken aan de mooiste tijden van zijn leven.
Toen Ali, de jongste van de club scoorde, sprong de rest van zijn vrienden als dolle dieren over hem heen. Met z'n allen rolden ze over de grond. Talas moest schaterlachen. Op het moment dat ze hem zagen, renden ze enthousiast naar hem toe.
  'Hey Talas abi, hoe is het?' vroeg Ali die aan zijn zweterige T-shirt wapperde. 
De ogen van de jongens fonkelden toen Talas de frisdranken uitdeelde.
  'Goed jongen, hoe is het met jullie?' antwoordde hij.
Ali veegde zijn vettige krullen naar achteren.
  'Ook goed abi, zag je die doelpunt? Geweldig he?'
Eén van zijn vrienden gaf hem een stootje op zijn schouder. Talas kon er alleen maar om lachen. Door het gebrabbel van de jongens door, zonk hij weg naar vroeger.

Het gejuich van de toeschouwers en gefluit van de scheidsrechter suisde in zijn oren. Hij zoefde als een edelhert door het veld en voelde de wind zijn haren strelen. Bij elk doelpunt dat hij maakte, schreeuwde een omroeper opgewonden zijn achternaam door de sprekers:
  'Zengin!'
De toeschouwers maakten het af:
  'Talas!'
Het herhaalde een paar keer en werd vervolgd door een lied dat door het stadion echode, in koor gezongen door duizenden mensen:
  'Oooooooooo Talas Zengin, in, in, in!'
Met armen gespreid maakte hij een vreugdedansje en zakte glijdend over de grond. Zijn teammaatjes deden hem na.
  'Zag je die sprong van Emre Okan?' hoorde hij ineens één van de tieners zeggen en poef! De herinnering van Talas ontplofte als ballon voor zijn ogen.
  'En zijn laatste doelpunt dan, poeh! Ik ben niet voor niets zijn grootste fan' zei de andere. Talas voelde zich op zijn teentjes getrapt. Hij had de neiging om de frisdrank die hij had gegeven terug te grissen, maar bedacht zich.
  'Wacht eens even, ik dacht dat ik jullie idool was' zei hij.
De tiener krabde even achter zijn oor.
  'Ben je ook abi, ik zou me diep schamen als dat niet zo was. Jij bent onze Ronaldo.'
Talas glimlachte weer.
  'Maar als ik eerlijk mag zijn, is Emre Okan de nieuwe Messi'
De andere jongens lachten schor. Talas wist niet of hij hierom moest lachen of huilen. Hij grijnsde onzeker met ze mee.
Ineens ging zijn telefoon af. Het was zijn vader. Die zou zeker weer vragen waar hij was gebleven en wat hij uitspookte. Hij hoorde zijn stem al brommen. Het gesprek zou eindigen met:
  'De tour naar Kos moet nog georganiseerd worden'
Of:
  'Heb je al een vacature gemaakt voor de functie tweede kaptein?' Hier had hij dus geen zin in. Zuchtend zette hij zijn telefoon op stil en stopte het terug in zijn zak. Van rijzende ster naar saaie reisorganisator. Het was niet te geloven. Hoe kon zijn leven plotseling zo veranderen? Geconfronteerd keek hij naar zijn rechterbeen en voelde eraan. Kon hij maar weer rennen als vroeger...
  'Gaat het abi?' vroeg Ali, die nog bij hem stond. De andere jongens waren al terug naar het veld. Talas keek hem vragend aan. Was het zo overduidelijk dat hij zich rot voelde?
  'Maak je maar geen zorgen jongen, het gaat prima' zei Talas met een brede glimlach. Hij knipoogde erbij.
  'Zo ken ik mijn abi weer!' riep Ali en hij rende naar de jongens toe. Geen van hen die nog omkeek. Daar zat hij dan, als een stukje afgeveegde stof. Zal hij vader maar terugbellen?